Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Duo Reges: constructio interrete. Quare conare, quaeso. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Perge porro;: Bonum patria: miserum exilium.
Sed nimis multa.: Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
Facete M.: Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est.
In schola desinis.: Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Bork: Frater et T.
Praeclare hoc quidem.: Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quid censes in Latino fore? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.
An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Mihi enim satis est, ipsis non satis.
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Quonam, inquit, modo?

Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt,
Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam
verborum novorum.

Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper
voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.